Huxleyowska wizja przyszłości... naszą teraźniejszością

Wydawnictwo: Muza SA
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 255

Z reguły nie sięgam po literaturę typu science-fiction, gdyż nie do końca się w niej odnajduję. Mówiąc prościej - to nie moje klimaty. Czasem jednak naginam swoje zasady, zwłaszcza kiedy trafia do mnie książka, obok której trudno przejść obojętnie.

Aldous Huxley to angielski powieściopisarz, nowelista, eseista i poeta uznawany przez wielu za wybitnego wizjonera, który 79 lat (!) temu przewidział powstanie świata pozbawionego miłości, indywidualności i emocji. Jednym słowem - przewidział czasy nam współczesne. Czasy, które dobrze znamy... w których żyjemy. Nic więc dziwnego, że wielu znawców i teoretyków literatury stawia go na równi, a niektórzy nawet ponad... Orwellem - wzorcem niedoścignionym, jak mi się do niedawna wydawało.

Akcja powieści rozgrywa się w futurystycznej Wielkiej Brytanii. Jest rok 2541. Świat podzielony jest na cztery klasy społeczne - alfa (najlepsza, uprzywilejowana), beta, gamma oraz delta. W każdej z tych klas, każdy jest sobie równy, jednak różnice pomiędzy samymi klasami są bardzo widoczne, a co więcej - nikomu one nie przeszkadzają, gdyż są czymś zupełnie normalnym. Społeczeństwo to zostało bowiem tak uwarunkowane, aby nie myśleć... aby zawsze czuć się szczęśliwym i zadowolonym. 

W nowym świecie ludzie są... produkowani, a ściślej mówiąc - powstają w wyniku klonowania i sztucznego zapłodnienia. Nie mają ani matki, ani ojca. Nie znają życia w rodzinie i więzi, jakie ona wytwarza. Mało tego - społeczeństwo w nowym świecie nie tylko nie choruje, ale również... nie starzeje się, nie czuje smutku i bólu. Z powodu swej bezpłodności, kobiety mogą bez obaw uprawiać seks, co zresztą bardzo chętnie czynią. Oczywiście, wskazane jest przy tym współżycie co noc z innym partnerem, jako że przywiązanie się do jednego mężczyzny uznawane jest za wielce haniebne i nienormalne. 

Wszystko co może zakłócić stworzony system, uznawane jest za złe. Na czarnej liście rzeczy wyeliminowanych, poza uczuciami czy indywidualnością, znalazła się także literatura, nauka, sztuka, a nawet przeszłość i... Bóg. Sens życia społeczeństwa nowego świata ograniczył się zatem do narzuconej pracy, seksu oraz narkotyków, których zażywanie jest odgórnie nakazane. 

***
Niezwykle ciężko jest mi się ustosunkować do tej książki w kategoriach fajna/niefajna. Na pewno jest dobra. Ciekawa, interesująca i wciągająca. Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Przedstawiona tutaj wizja antyutopii jest naprawdę przerażająca, tym bardziej jeśli uświadomimy sobie, że przyszłość Huxleya jest naszą teraźniejszością. Aż strach pomyśleć, co nas czeka w... naszej przyszłości.