"Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz..."

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 399

Czuję się zawiedzioną tą książką. Wprawdzie, nie oczekiwałam po niej żadnych wielkich słów czy mądrości, ale... miało być zabawnie i ciekawie. Niestety... było wręcz odwrotnie - nudno i męcząco. 

Mary jest matką dwóch chłopców, poczętych z wielkiej miłości. Jest także żoną Joela - faceta, którego wszyscy jej zazdroszczą. Jej koleżanki sądzą, że wiedzie ona cudowne i szczęśliwe życie. Nie wiedzą jednak, że... Mary myśli o rozwodzie.

Tak naprawdę, Mary kocha swojego męża, mimo to nie może już znieść bałaganu, który opanował ich dom. Resztki jedzenia w zlewie, porozrzucane skarpetki, sterty gratów pod schodami czy mokre ręczniki na łóżku coraz częściej doprowadzają ją do szału. I choć stara się jakoś to ogarnąć - nie daje sobie rady. Dochodząc do wniosku, iż głównym "problemem" jest jej mąż, postanawia stworzyć tabelę - listę irytujących, dziwnych i bałaganiarskich nawyków Joela - która ostatecznie zadecyduje o losie ich małżeństwa.

Lista, jak można się tego spodziewać - zapełnia się niemalże z prędkością światła. Mary skrupulatnie zapisuje wszystkie przewinienia swojego męża. Początkowo lista ta wydaje się być doskonałym rozwiązaniem, ukazującym w sposób przejrzysty jej samotną walkę o rodzinę. Z czasem jednak, zamienia się w przekleństwo.

***

Książka niczym mnie nie urzekła. Bawić też raczej nie bawiła. Tak naprawdę denerwowało mnie egoistyczne i dziecinne zachowanie Joela, który jak się wydaje - nie dorósł do roli rodzica. Nie mniej denerwujące było bierne godzenia się Mary na postępowanie swojego męża. Ani razu mu się nie postawiła. Nie powiedziała, że mógłby się bardziej zaangażować, pomóc jej czy w czymś wyręczyć. Ja osobiście już dawno bym wykrzyczała, że bycie matką nie oznacza konieczności rezygnacji z własnych planów i marzeń.  A co więcej, nie oznacza konieczności przeistoczenia się w kurę domową i służącą. Małżeństwo oraz rodzicielstwo powinno przecież oznaczać partnerstwo. 

Po części rozumiem frustrację Mary, w końcu... który facet nie jest bałaganiarzem? Wydaje mi się jednak, że... sama jest sobie winna. Pozwoliła Joelowi zrzucać wszystkie obowiązki i całą odpowiedzialność - za dzieci, dom - właśnie na siebie.